Leestijd 6 minuten

Vooral tijdens COVID is CDS een steeds grotere rol gaan spelen. Maar wat is het eigenlijk en waar wordt het voor gebruikt? Chloordioxideoplossingen, d.w.z. chloordioxide opgelost in water, worden verkocht als MMS of CDS en worden voornamelijk gebruikt voor het desinfecteren van oppervlakken en voor industriële waterbehandeling.

Chloordioxide bestaat uit één chloor- en twee zuurstofatomen en is bij kamertemperatuur aanwezig als een zeer vluchtig gas, dat een scherpe geur met zich meebrengt. MMS, meer precies Miracle Mineral Solution of Master Mineral Solution, waarvan het actieve ingrediënt chloordioxide is, is een verbinding van natrium en chloor, oftewel een natriumchlorietoplossing (let op: niet te verwarren met het keukenzout natriumchloride), die kan worden geactiveerd met verschillende zuren, zoals citroenzuur, om de chloorverbinding vrij te maken. Deze verbinding is dan aanwezig als gasvormig chloordioxide en heeft zowel een corrosieve als desinfecterende werking.

Als natriumchloriet (geen natriumchloride!) in contact komt met water, worden bacteriën en virussen gedood, afhankelijk van de concentratie.

Wanneer natriumchloriet wordt gemengd met een zuur, wordt chloordioxide gevormd, een zeer reactieve chemische verbinding van chloor en zuurstof. MMS in combinatie met een zuur is dus CDS.

Er zijn studies beschikbaar over de toepassing van chloordioxide (CDS) bij de behandeling van water of afvalwater, desinfectie van milieu en voedsel en desinfectie op medisch gebied. Bovendien is chloordioxide ook goedgekeurd voor de behandeling en desinfectie van drinkwater volgens de Drinkwaterverordening. Als de chloordioxideoplossing een concentratie van minder dan 0,3% heeft, hoeft deze niet langer als gevaarlijke stof in het eindproduct te worden vermeld.

Er zijn echter geen gegevens beschikbaar die de werkzaamheid van CDS of de risico-batenanalyse in de context van klinische proeven bij proefdieren of mensen ondersteunen. Daarom zijn deze producten niet goedgekeurd als geneesmiddel, levensmiddel of diervoeder en zijn ze niet bedoeld voor direct gebruik bij dieren of mensen.

In sommige kringen wordt CDS aangeprezen als een “wondermiddel”, waarbij in sommige gevallen niet wordt gewezen op de mogelijke gevaren of deze worden gebagatelliseerd. Het is waar dat je in sommige boeken de kleine opmerking vindt dat CDS alleen in Duitsland is goedgekeurd als waterzuiveringsmiddel, maar deze vermelding dient meestal alleen om de auteurs te beschermen tegen mogelijke schadeclaims als je de andere lofprijzingen van het wondermiddel hebt gevolgd en het zelf hebt ingenomen of aan je dier hebt gegeven.

© Adobe Stock / OrangeDeer

Voorstanders van CDS beschrijven het effect als volgt: Omdat chloordioxide water zuivert, wordt dit overgebracht op het menselijk lichaam, dat voor 70% uit water bestaat. Elke ziekteverwekker moet door dit water zwemmen, dus er wordt aangenomen dat chloordioxide de ziekteverwekkers hier al kan vangen, zelfs voordat de ziekte uitbreekt. Het idee om chloordioxide te gebruiken om het lichaam als het ware van binnenuit te desinfecteren, kwam van Jim Humble, die CDS testte op malariapatiënten en het in de jaren daarna promootte als een “wondermiddel” tegen alle infectieziekten – van malaria tot HIV. Door een zwakke oxidatie wordt CDS verondersteld de ziektekiemen te doden – zo zwak dat het het lichaam niet schaadt, maar zo sterk dat het de ziektekiemen doodt. Volgens voorstanders zouden de lichaamseigen bacteriën immuun zijn voor CDS omdat ze niet kunnen worden aangevallen door zuurstof.

Als je even de tijd neemt om over deze bewering na te denken, zul je je realiseren dat dit standpunt volkomen absurd is. Omdat ” lichaamseigen” bacteriën, of echte symbionten, voor elk organisme anders zijn. Hoe zou een middel als CDS (of colloïdaal zilver of zelfs propolis, waarvan uiteindelijk wordt beweerd dat ze hetzelfde doen: ze kunnen de “goede” van de “slechte” bacteriën onderscheiden) in staat moeten zijn om selectief te onderscheiden welke bacteriën gedood moeten worden? Het enige dat alle bacteriën van de meest uiteenlopende diersoorten – bijvoorbeeld in de darm – gemeen hebben, is het feit dat darmbacteriën allemaal anaeroob zijn, dat wil zeggen dat ze alleen zonder zuurstof kunnen leven. Dit komt omdat er meestal geen zuurstof in de darm is. Als deze anaerobe bacteriën in contact komen met zuurstof (na uitscheiding met de ontlasting of via CDS), sterven ze. Zowel de “goede” als de “slechte”.

De 70% water waaruit het lichaam bestaat, zit meestal vast in cellen. De CDs komt er in deze vorm nooit in. Als dat zo was, zouden de cellen heel snel afsterven, omdat vrije zuurstof een dodelijk effect heeft op de cellen. Ook moet CDS uit het bloed worden gehouden, omdat niet alleen bacteriën maar ook bloedcellen gevoelig reageren op oxidatie en vervolgens afsterven. Integendeel, de meeste bacteriën zijn veel beter in staat om zich te verdedigen tegen aanvallen van buitenaf dan onze lichaamseigen cellen. Het is dus een beangstigend idee dat een ontsmettingsmiddel dat effectief is tegen bacteriën in het lichaam terecht zou kunnen komen en zich daar zou kunnen verspreiden, het organisme zou dat niet lang overleven.

En dus is het misschien mogelijk om “in de reageerbuis” bijna 100% van alle ziekteverwekkers onschadelijk te maken door oxidatie met CDS, maar hier heersen niet dezelfde omstandigheden als in een levend organisme.

Samenvattend kan gezegd worden dat zelfs mensen die CDS promoten en vermeende positieve successen in de praktijk hebben waargenomen, wijzen op de gevaren en het gebrek aan studies en het gebruik dus wijten aan zelfverantwoordelijkheid. Dit zou je aan het denken moeten zetten voordat je blindelings iets voert op basis van een aanbeveling van horen zeggen. In het algemeen moet worden gesteld dat er geen wetenschappelijke studies zijn naar de effecten die in de relevante boeken worden beschreven, de bijwerkingen of de placebo-effecten, en daarom wordt het gebruik bij paarden sterk afgeraden.

Bronnen: